Paul Goossens over Luckas Vander Taelen

.

De Standaard, zaterdag 10 oktober 2009

De klaagzang van Luckas

Paul Goossens

Het zat er aan te komen en sinds dinsdagavond is het zover. Iets voor middernacht bepleitte een prominent Groen!-parlementslid in Phara 'zero tolerance' in de Brusselse probleemwijken. Dubbel geparkeerde auto's, praatjes aan de stoplichten en onbeschofte hangjongeren, voor Luckas Vander Taelen is de maat meer dan vol. Die overlast moet weg. Het denken kan vlug gaan. Een paar dagen voordien, in een bijdrage voor deze krant, had hij een ander punt: de impasse van de Brusselse multiculturele samenleving. Het ging fout, omdat we bang waren 'om onze waarden aan de allochtonen op te dringen (sic).' Volgens Vander Taelen gaat het om veel meer dan discriminatie en sociale achterstand. Het probleem ligt dieper, bij de waarden...
De tijd dat de rechterzijde het waardedebat en het pleidooi voor nultolerantie monopoliseerde, is al enige voorbij. Als eerste groen boegbeeld maakt Vander Taelen op zijn beurt de oversteek. Daar is niets mis mee. Zoals de stad van iedereen is, zo ook de universele waarden. Vervelend is natuurlijk dat elke politieke familie, iedere buurt of generatie naar eigen goeddunken de waarden selecteert die ze in de vitrine wil zetten. Zeker als er nieuwe Belgen mee gemoeid zijn, is de verleiding om te sjacheren onweerstaanbaar. Bij momenten lijkt het erop of onze verkeersreglementen en het trottoirgebeuren het meest waardevolle zijn dat we de nieuwe Belgen te bieden hebben.

Al meer dan twintig jaar wordt het politiek correcte denken voor de impasse van de multiculturele samenleving verantwoordelijk gesteld. De plaat is grijsgedraaid: te veel tolerantie, te veel pamperen en een flagrante onwil om de diepgaande culturele verschillen, inclusief normen en waarden, te erkennen. Zo werden de reële problemen niet onderkend en sloeg het beleid de bal mis. Ruim twee decennia later is de U-turn een feit en wordt voluit op de botsing van de culturen gefocust. Het nieuwe politiek correcte denken is geen bijsturing van het vorige, wel een complete negatie ervan. De sociale en economische breuklijnen zijn er tot minder dan een voetnoot gedegradeerd. Dat de getto's in eerste instantie een symptoom van ongelijkheid en achterstelling zijn, is het nieuwe taboe. Het past niet langer in een vertoog dat vooral de culturele en liefst de religieuze verschillen aanjaagt. Bij elk debat over de migratie zit de islam nu in het beklaagdenbankje. Of ze nu Filip Dewinter, Benno Barnard of Jean-Marie Dedecker heten, het nieuwe front van bange oude Belgen deelt dezelfde onwrikbare overtuiging: 'de islam bedreigt de Europese waarden.'

Ongetwijfeld werden de klaagzangen over de Brusselse getto's te lang onder het tapijt geveegd. Dat had echter weinig met politiek correct denken te maken, maar alles met steriele Brusselse gemeentepolitiek en communautaire kortzichtigheid. Omdat het de politieke baronieën aan daadkracht ontbrak, verziekte de boel. Niet de migrant of de islam heeft hier schuld aan, wel het eigen, autochtoon beleid. En toch is relativering van de jeremiades op zijn plaats. Ten tijde van Pieter Daens ergerde het schoon volk in Brussel en Aalst zich eveneens blauw aan de slechte straat- en andere manieren van de werkmens. Het ontbrak het plebs, zo oordeelden de elites, aan waarden, respect en beschaving. Honderd jaar later sieren die vooroordelen het 'Groot Museum van de elitaire angsten en bekrompenheid'.

Het recht op werk en decent wonen zijn Europese, dus ook Belgische grondrechten. Het pleit voor de terughoudendheid van de nieuwe Belgen dat ze die grondrechten zelden op scherp zetten. Nochtans hebben ze daar reden toe. In de werkloosheidsstatistieken zijn ze oververtegenwoordigd en zicht op beterschap is er niet. Ondermeer omdat het onderwijs, ook het Vlaamse, dramatisch faalt. De nieuwe Belgen gaan, aldus vele internationale rapporten, te vlug overboord en worden vervolgens zonder perspectief op straat geparkeerd. In het Oeso-jargon heet dat 'ongekwalificeerde uitstroom'. Met alle gevolgen van dien. Overlast voor de fietsende mandataris en een doodlopende straat voor de gedumpte tiener. De eerste zit na vijf minuten in het pluche, de laatste staat vijf jaar later nog op de keien. Zelfs de top van het Gemeenschapsonderwijs is in de roes rond de waarden de pedalen kwijtgeraakt. De hoofddoek wordt uit de school verbannen en het jonge volk dat het daar oneens mee is, mag inpakken. Zonder diploma, zonder toekomst. Als het om de hogere waarden gaat, is de leerling blijkbaar bijzaak. Zeker als het om nieuwe Belgen gaat.

Paul Goossens is Europajournalist.
Zijn column verschijnt tweewekelijks op zaterdag.
.

Het Brinckmannetje vindt steun bij de Wetenschap!

.

De Standaard, donderdag 8 oktober 2009, pp. 4-5
[met toegevoegd enkele kleurtjes van MVF]

De tweede lezing van de stembusgang

Op de avond van de verkiezingen zijn partijen, politici en journalisten soms erg snel met hun interpretaties. Dat valt te begrijpen, het moet allemaal gezwind gaan. Tijd voor reflectie is er nauwelijks. En zeker voor de overwinnaar is het makkelijk om een aantal redenen voor de winst op te lijsten. Wie zal hem tegenspreken?
Een conglomeraat van Belgische universiteiten stelde gisteren een eerste postelectoraal onderzoek van de jongste regionale verkiezingen voor. Dat bracht enkele opmerkelijke verrassingen. ‘Vandaag kunnen we een antwoord geven op een aantal vragen die in de eerste interpretatie van de verkiezingsuitslag snel opdoken en niet noodzakelijk het juiste antwoord kregen', zei professor Kris Deschouwer (VUB), een van de onderzoekers. Hij hekelde daarmee de snelle lezing van uitslag op de verkiezingsdag zelf. Die stroken niet altijd met de werkelijkheid.

Bart Brinckman

Postelectorale verrassingen

Communautaire motieven speelden bij de jongste verkiezingen nauwelijks een rol.
De onderzoekers vroegen de kiezers uit de steekproef tot drie keer om hun stemgedrag te motiveren. Dat gebeurde zowel met een open vraag als met een lijst van mogelijke thema's. In Vlaanderen wordt gemakshalve aangenomen dat het communautaire een belangrijke drijfveer is, zeker bij de jongste verkiezingen. Empirisch onderzoek spreekt dat tegen. Gemiddeld laat slechts 8,1 procent van de Vlaamse kiezers zich door de staatshervorming leiden, in Wallonië is dat nauwelijks 4,6 procent. Wel begeestert het thema haast een kwart van de N-VA-kiezers (zie tabel).

De belangrijkste motivators op 7 juni waren de internationale crisis en de sociale zekerheid.
[...]

'Federaal onderzoek'

De Interuniversitaire Attractiepool Partirep (voluit Participation and representation in modern democracies) verbindt onder meer de universiteiten van Brussel (VUB en ULB), Leuven en Antwerpen. Deze samenwerking, gefinancierd met federaal geld, laat de universiteiten toe om dit peperdure verkiezingsonderzoek te voeren. Bekende namen aan Vlaamse kant zijn Kris Deschouwer, Marc Hooghe en Stefaan Walgrave.
Het onderzoek omvatte drie vraagrondes in Vlaanderen en Wallonië, één face-to-face (februari-eind mei) en twee telefonisch (begin juni, na de verkiezingen). De verkiezingen vonden op 7 juni plaats. Aanvankelijk namen 2.331 respondenten deel aan het onderzoek, dat aantal kalfde af tot 1.698.

De voorgestelde resultaten zijn slecht[s] een eerste greep.

.

Karel van het Reve over de Universiteit (en de canon)

.

(mijn antwoord op een interessante reactie van lezer PN, op victacausa)

Een referentiekader, of canon, kan niet los worden gezien van het begrip (nationale) identiteit.

Karel van het Reve somt hier enkele typisch Nederlandse, en enige algemeen-Europese stukken van zijn eigen canon op.
KvhR gelooft natuurlijk niet dat zo'n canon het eeuwige leven heeft, maar een anti-identitair pleidooi van hem hoor ik ook hieronder niet:

.

Het dichtst bij een verwerping van de term zelf "identiteit", kwam vhReve wellicht hier ...maar dan blijkt hij toch weer iets heel anders te bedoelen dan wat lezer PN in zijn reactie voor ogen stond:

...en nu kan ik het niet nalaten, omdat KvhR zelf over communicatiestoornissen is begonnen, om deze commentaar van Tom Lehrer hier nog aan toe te voegen:

.