Makkers, laten we het oneens blijven

.

DE MORGEN

Yves Desmet antwoordt Paul Goossens, Etienne Vermeersch
 en anderen in het islamdebat

Makkers, laten we het oneens blijven

Yves Desmet is politiek commentator van deze krant.

Na zijn essay "Makkers, staakt uw wild geraas" (DM 14/11), waarin hij de islamcritici en de progressieve goegemeente vroeg om het islamdebat iets zindelijker en constructiever te voeren, kreeg Yves Desmet lik op stuk van de twee kanten. Zelfs met een aantal zinnige argumenten, vindt hij zelf.

Wanneer je de twee tegenpolen in een debat aanpakt, krijg je het van alle kanten terug, en dat is maar goed ook. Alleen die botsing van ideeën kan uiteindelijk tot een begin van overeenstemming leiden. Op voorwaarde dat iedereen tenminste zijn verantwoordelijkheid opneemt en durft te erkennen dat hij mogelijk wel eens in de fout gaat. Dat lukt aan beide kanten moeilijk, en liever houdt men een competitie in slachtofferschap.

Zo klaagt Paul Goossens dat het belang en de invloed van links in het migrantendebat "compleet overschat, en die van de islamofoben onderschat" worden, en dat het "migratiedebat volledig gekaapt is door de islamcritici, de curatoren van het groot museum van elitaire angsten en bekrompenheid." (DM 17/11) Daarmee doet hij zichzelf, en de hele linkerzijde, groot onrecht aan, want zij hebben het debat wel degelijk jarenlang beheerst en gestuurd. Vanuit een terechte en zelfs lovenswaardige bekommernis voor de zwakkeren van de samenleving, vanuit een even terechte en juiste strijd tegen racisme en onverdraagzaamheid. Maar wat daarbij tegelijk ontwikkeld werd, was een blinde vlek voor een aantal fenomenen die de migratie ook veroorzaakt heeft: de vervreemding en angst voor het vreemde, de reële problematiek van achterstelling die heeft geleid tot criminaliteit en onaangepast sociaal gedrag, maar ook de culturele verschillen die soms, niet altijd, wel degelijk in conflict staan met een aantal grondwaarden van deze samenleving. We hadden dat nochtans kunnen weten. Al in 1984, vijfentwintig (!) jaar geleden, schreef Gerard van Westerloo, een onbesproken progressieve journalist, in Vrij Nederland een reportage over lijn 16, een tramlijn die het toen al steeds multiculturelere Amsterdam doorkruiste. Daar hadden de trambestuurders op zich niet eens zoveel problemen mee. Waar ze wel problemen mee hadden, was dat er, wanneer ze met een mes bedreigd werden door jonge Surinamers tijdens hun dienst en daar hun beklag over maakten bij de vervoersmaatschappij, als antwoord een cursus werd gegeven om hen te leren waar Paramaribo lag en hoe ze met cultuurverschillen moesten omgaan. Terwijl die bestuurders eigenlijk alleen wilden dat het messengetrek zou ophouden. Van Westerloo werd na die reportage net niet als een halve racist weggehoond door de Amsterdamse grachtengordel. Tien jaar later stemden die trambestuurders op Pim Fortuyn, vandaag waarschijnlijk op Geert Wilders.

Paul Goossens, de vrijwel voltallige linkerzijde en trouwens ook bovengetekende, hebben die blinde vlek jarenlang gekoesterd en zo toegestaan dat het migratiedebat inderdaad door anderen gekaapt is. In plaats van dan in het fout gebleken grote gelijk te blijven steken is het misschien aangewezen om het debat terug te claimen, en om naast de terechte en juiste stelling dat de islam en de migratie onverbrekelijk met Vlaanderen gelinkt zullen blijven, te erkennen dat die nieuwe realiteit ook een aantal nieuwe problemen schept. Het minimaliseren of negeren van die problemen geeft alleen het debat weg aan hen die de feiten wel correct benoemen, maar er jammer genoeg alleen onzinnige oplossingen voor kunnen bedenken.

Ook Benno Barnard koestert het slachtofferschap, smeekt om hem niet langer als een "onmens" te behandelen. Dat woord stond bij mijn weten niet in mijn stuk, en ik denk dat evenmin, net zomin als ik Barnard het recht ontzeg om aan islamkritiek te doen. Alleen heb ik ook het recht om kritiek te leveren op zijn kritiek, zonder daarom meteen als een naïeveling bestempeld te worden.

Natuurlijk heeft Etienne Vermeersch gelijk wanneer hij het zorgwekkend vindt dat de Organisatie van Islamitische Landen de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens al in 1980 ondergeschikt verklaarde aan de sharia. Net zo zorgwekkend trouwens als Philip Dewinter, die het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens ondergeschikt verklaarde aan het principe "Eigen volk eerst", of als het Vaticaan, dat zijn gelovigen een bepaalde seksuele moraal meent te moeten opdringen. Alleen, net zoals de meeste katholieken zich daar weinig van aantrekken, zie ik in mijn stad Mechelen, die nochtans een van de grootste concentraties migranten(kinderen) van Marokkaanse oorsprong van het land heeft, nooit betogingen rondstappen die de invoering van de sharia eisen.

De weinige moslimfundamentalisten in dit land die hun ideologie in de praktijk wilden brengen, zijn inmiddels opgepakt door de gerechtelijke politie en zitten in de gevangenis. En terecht. Voor het overige is de radicaalste moslim in Vlaanderen een Antwerpse imam die pleit voor de oprichting van moslimscholen. Een rotslecht idee, maar hij kleurt wel perfect binnen de lijntjes van de vrijheid van meningsuiting en van onderwijs, verankerd als een grondwaarde van onze samenleving in de constitutie. Mag ik dan de zogezegd zekere ondergang van het Avondland een beetje relativeren? Maar ik beloof plechtig dat wanneer dat ooit een echte bedreiging wordt, deze krant op de barricaden zal staan om de verworvenheden van de verlichting en de democratie te verdedigen tegen een oprukkend godsdienstfanatisme.

Beste Paul, beste Benno

Ons islamdebat leefde in Mechelen overigens iets minder dan een incident dat de afgelopen week wel hét gespreksonderwerp was. Daar had een veertienjarige nieuwe Belg zijn derde Ford Fiesta gestolen, er was een wilde achtervolging door het drukke stadscentrum ontstaan waarbij hij net geen tienjarige fietster van de sokken reed, en uiteindelijk crashte hij tegen een paar geparkeerde wagens, waarop hij ingerekend werd door de politie. Hij had al een paar keer huisarrest gekregen voor eerdere inbraken en handtasdiefstallen. Ik denk niet, beste Paul, dat zijn gedrag een wat creatieve invulling van het verkeersreglement was, of te verklaren valt uit een gerechtvaardigd verzet tegen maatschappelijke achterstelling en racisme, noch uit het gegeven dat zijn stem niet genoeg weerklank krijgt in het maatschappelijke debat. Ik denk niet, beste Benno, dat hij gedreven werd door een diep islamitische overtuiging, of dat hij zijn hoogst individuele invulling gaf aan de jihad.

Misschien kunnen we eens met zijn allen nadenken over wat je aan dit soort situaties doet, in plaats van ons te begraven in het grote gelijk van een mooie polemiek over elkaars ideologieën.