zondag 13 juli 2008

Regels van Fatsoen

.
Opinie: De man op de maandag
maandag 06 augustus 2007

REGELS VAN FATSOEN


Van 21 juli herinner ik me dit jaar vooral het driftig zwaaien met Belgische vlaggen. Alsof alle nationale problemen er mee moesten worden weggewuifd. Koning Albert loofde in zijn rede iedere inspanning om de gemeenschappen dichter bij elkaar te brengen en komaf te maken met de vooroordelen en clichés. Onder deze woorden was de waarschuwing hoorbaar voor extremisme en al dan niet omfloerst separatisme. Misschien hebben de Vlamingen en Walen deze zalvende formuleringen al zo vaak gehoord, dat ze geen indruk meer maken. Verdoezelen ze niet dat de houdbaarheidsdatum van België al lang is overschreden?
'Een terminaal zieke kunststaat' wordt België door Frank Vanhecke genoemd. Dat klinkt uit de mond van een Vlaams Belanger niet als een diagnose maar een wensgedachte. Er is trouwens niets mis met een kunststaat. Het klinkt mij sympathiek in de oren. Met wilskracht en creatieve inzet gevormd. Net zoals Europa. Tegenover een kunststaat staat een natuurlijke staat. Blut und Boden ruikt naar oorlog. In een betere wereld vermengt het bloed zich en eist niemand zijn bodem louter voor zichzelf op.

Nederland wordt niet geplaagd door separatisten. Nederlanders voelen zich samen één en iedereen kent het volkslied. Een bezoek aan Nederland is als een herinnering aan een andere tijd. De jaren vijftig revisited. Wederopbouw. Iedereen netjes aan het werk. Keurige woonwijken en glanzende kinderwagens. Grasveldjes met bordjes 'verboden te lopen'. Veel goedendag en daaag en tot ziens en bedaaaankt! Sociale controle en aardappelen met jus. Nu Nederland onder Balkenende IV bijna de perfectie heeft bereikt, is het tijd voor de finishing touch. Vier mensen werden onlangs veroordeeld voor het beledigen van een agent, een vijfde is beboet voor majesteitsschennis. Wat een tuttige wereld. Bovendien is een grondrecht in gevaar: de vrijheid van meningsuiting,

Voor een belediging zijn twee mensen nodig. Degene die beledigt, maar ook degene die zich beledigd voelt. Zou Beatrix zich één moment geraakt voelen door de Surinamer die haar een hoer noemde? Is het trouwens niet een beetje waar dat een koningin zich laat betalen voor haar vaderlandsliefde? Je hoeft geen groot dichter te zijn om de vergelijking te kunnen maken tussen de koningin in haar gouden koets en een meisje van lichte zeden dat vanachter haar venster naar een voorbijganger zwaait.

Alles kan als een belediging worden opgevat. Daarom verdedigde Ayaan Hirsi Ali twee jaar geleden de meningsvrijheid als 'het recht om te beledigen'. Wat zou het vrije woord anders nog inhouden? Mensen met lange tenen zouden daarmee anderen het zwijgen opleggen.

De taal is verruwd en de betekenissen zijn aan inflatie onderhevig. Iedereen is tegenwoordig een hoer of een zoon ervan. Alleen de koningin daadwerkelijk verkrachten zou strafbaar moeten zijn. Maar niet strafbaarder dan het verkrachten van een televisieomroepster of de melkboer.

Vrijheid van meningsuiting impliceert ook de vrijheid om te beledigen, schokken, kwetsen en verontrusten, ook al is zulks misschien niet fatsoenlijk. Regels van fatsoen horen in het strafboek niet thuis. Als rechters dat moeten afdwingen, leven we in een politiestaat.

Het is niet omdat majesteitsschennis bij wet verboden is dat het daarom ook daadwerkelijk vervolgd moet worden. Het is een hoogbejaard verbod, een soort folkloristische aanwezigheid in het wetboek. Een hilarisch museumstuk.

Te veel majesteitsschennis kan evenwel schadelijk zijn voor de monarchie. Als vijftien miljoen Nederlanders een T-shirt met de tekst 'Beatrix is een hoer' aantrekken is het hek van de dam. Laat de artikelen 111 en verder van het Nederlandse Wetboek van Strafrecht over majesteitsschennis daarom voor de zekerheid maar staan. Of aanvaardt dat vrijheid van meningsuiting ooit op een dag kan leiden tot de val van de monarchie.

De meeste Europeanen dromen van sterke nationale staten en koningshuizen. In Frankrijk doen ze er alles aan om de Sarkozy's tot koningspaar te verheffen dat de Fransen als één brave familie bij elkaar zal houden. Cécilia wordt pathetisch de nieuwe 'Reine de L'Elysée' genoemd. Het koppel wordt zelfs vergeleken met Napoleon en zijn vrouw Josephine omdat Sarkozy net als de Keizer der Fransen zijn vrouw adoreert. Maar die keizerlijke liefde maakte niet gelukkig en Josephine trok zich ver van de Franse hoofdstad terug in het Kasteel van Laeken. De Belgische koninklijke familie heeft vandaag de dag in datzelfde paleis de moeilijke taak om Walen en Vlamingen zich Belgen te laten voelen. Liever dan dat Koningshuis te beledigen waarderen echte Belgen haar als symbool van eenheid in bange dagen.

Oscar van den Boogaard is schrijver.
De man op de maandag verschijnt elk maandag.

Geen opmerkingen: