Frank Vanhecke in Terzake, 28 november

.

.

Dit is de tekst waar Frank Vanhecke naar verwijst, en het ontroerde mij zeer toen hij die eerste zin citeerde:

Marie-Rose was een geschenk voor wie haar heeft mogen kennen. Het eerst zag ik haar op de televisie, misschien was het wel een ‘live’ programma, maar welk weet ik niet meer. Een debat natuurlijk. Haar argumentatie daar was volkomen klaar, combattief en grappig, en haar verschijning simpelweg overdonderend. Schoonheid is namelijk niet iets dat je hebt of niet hebt, je moet het ook zijn.
Maanden later kreeg ik op een late avond plots een mail van haar, die nog begon met ‘Geachte heer’ enzovoort. Of ik een tekst wilde nalezen, voor ze die op haar blog zou zetten. Dat vroeg zij aan mij, een wildvreemde blogger.
Zoveel vertrouwen krijgen is genoeg om iemand van zijn gebruikelijke cynisme af te brengen, en ik was ondersteboven. Ik vroeg haar of ik een halfuurtje later mocht antwoorden.
Het ging over een zaak, politieke zaak natuurlijk, die haar gegriefd had en waarbij zij ook persoonlijk was aangevallen. Marie-Rose had bij haar antwoord heel zwaar geschut ingezet. Zo gekwetst was ze, dat zij zichzelf vergeleek met de foute vrouwen die na de oorlog kaalgeschoren en publiekelijk tentoongesteld werden. Dit detail klinkt nu wel heel triest, maar Marie-Rose was toen een gezonde jonge vrouw.
Ik schreef haar terug dat ze met die vergelijking te ver ging. De kwestie toen, die ik mij niet meer herinner, vond ik het niet waard om er zo hard voor te gaan, maar als ze dat beeld toch wilde gebruiken, dan suggereerde ik haar om eerst naar “La Tondue” van Brassens te luisteren.
Blijkbaar vond Marie-Rose dat een acceptabel argument, al is het er enkel een in poëtische zin, en misschien heeft zij ook naar Brassens geluisterd, want de volgende ochtend vond ik een mailtje waarin zij mij hartelijk dankte.
Zoet schepsel. Later hebben we een paar keer samen geluncht, en dat zijn herinneringen van levendigheid, strijdvaardigheid en optimisme die ik niet zal vergeten.
.